Διαδρομές

Αρχικά, το ίδιο το χωριό προσφέρει, εκτός από τα μοναδικά μνημεία και αξιοθέατά του, πολλά μονοπάτια & διαδρομές, μέσα στα έλατα και τις καστανιές, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον επισκέπτη να χαρεί τη μοναδική φύση που του προσφέρουν τα Βαρδούσια. Αν αναζητάτε την γαλήνη, την ξεκούραση και την ηρεμία, οι βόλτες και η πεζοπορία στα σοκάκια και στα μονοπάτια του χωριού μας, σίγουρα θα σας αποζημιώσουν.

Για όσους θέλουν να εξερευνήσουν τη γύρω περιοχή ή είναι λάτρεις της περιπέτειας, ακολουθούν κάποιες προτάσεις για τη γύρω περιοχή  καθώς και αφήγημα / οδοιπορικό συγχωριανών μας προς την κορυφή του βουνού της Κωστάριτσας.

Προτεινόμενες διαδρομές και αξιοθέατα:

Διχώρι – Αρτοτίνα : Επίσκεψη στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου, όπου μόνασε ο Αθανάσιος Διάκος καθώς και στην οικία του.

Διχώρι – Κάλιο: Ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφθεί το αρχαίο ΚΑΛΙΟ και να παρακολουθήσει τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται για την 1η πανσέληνο του χρόνου.

Διχώρι – Δάφνος: Επίσκεψη στα ‘Μάρμαρα’ (τοποθεσία εξόρυξης μαρμάρου) , που χρονολογούνται από την Αλεξανδρινή εποχή

Διχώρι – Φράγμα Μόρνου: Ο Επισκέπτης μπορεί να δει το Φράγμα με την τεχνητή λίμνη καθώς και άποψη του αρχαίου Καλλίου.

Με βάση το Διχώρι μπορείτε επίσης να επισκεφθείτε τα χωριά:

Τρίστενο

Ψηλό Χωριό

Πενταγιούς

Λιδορίκι

Κροκύλειο

Μαλανδρίνο

Γραμμένη Οξιά

Αν δε,  θέλετε να οδηγήσετε λίγο περισσότερο μπορείτε επίσης να επισκεφθείτε την Άμφισσα ή τη Ναύπακτο, ή ακόμα να κάνετε το μπάνιο σας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες στο Γαλαξίδι και στην Ιτέα.

Ο Κάρκανος – οδοιπορικό

“Κάποιο βράδυ στο μαγαζί του χωριού έμαθα οτι κάποιοι φίλοι συγχωριανοί θα ανέβαιναν στην κορυφή του βουνού της Κωστάριτσας.

Πολλά χρόνια είχα να ανεβώ και δεν το σκέφτηκα καθόλου να ακολουθήσω και εγώ την παρέα και να θαυμάσω από εκεί ψηλά την όμορφη θέα και το υπέροχο συναίσθημα που έχεις σαν δεις τον κόσμο από τα 2.400 μέτρα.
Έτσι εκείνο το πρωϊνό της 13ης Αυγούστου ξυπνήσαμε πρωϊ (θαμπά που έλεγαν οι παλιοί Κωσταρτσιώτες, σαν ξεκίναγαν για τις επίπονες και μακρινές δουλειές τους). Με τα σύγχρονα μέσα (αυτοκίνητα) φτάσαμε στον προφήτη Ηλία και αφού ήπιαμε το δροσερό νεράκι στη καθιερωμένη στάση στο Βελούχι, ανεβαίναμε σιγά-σιγά προς τα ψηλά. Και αφού αφήσαμε πίσω μας τα τοπονύμια “στου Γιωργούση το χωράφι” και “Βρωμόβρυση”, περάσαμε από την αποκλήστρα σύριζα στο μεγάλο βράχο.

Ανεβαίναμε θαυμάζοντας την υπέροχη θέα που μας χάριζε το υψόμετρο, ενώ εγώ μάζευα λίγο τσάι του βουνού για να έχω ενθύμιο από την υπέροχη μυρωδιά που απλόχερα μας χαρίζει τούτο το βότανο.
Κάποια στιγμή όταν πια κοντεύαμε στον περίφημο και γεμάτο θρύλους Νεραϊδάλωνο, είδα τον Σπύρο να μας δείχνει στο βάθος τρία ελάφια που μόλις μας είδαν έφυγαν τρέχοντας και χάθηκαν στο βάθος του ορίζοντα. Η θέα ήταν εκπληκτική και το συναίσθημα της κατάληψης της κορυφής υπέροχο. Στην συνέχεια φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο, όπου η γεωγραφική υπηρεσία του στρατού έχει τοποθετήσει, όπως έμαθα εκ των υστέρων, το ορόσημο της υψηλότερης κορυφής του βουνού. Κατόπιν και αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, θαυμάσαμε το χωριό από τα βράχια όπως και τα όμορφα βοστινιτσιώτικα λιβάδια, τη λίμνη του Μόρνου και όλα τα όμορφα χωριά της ορεινής Δωρίδας όπως και ορισμένα από την ορεινή Ναυπακτία.

Κάπου εκεί στην κορυφή είδαμε κάποιες πέτρες που μαρτυρούσαν οτι κάποτε εκεί ήταν στρούγκα. Αργότερα έμαθα οτι κάποτε εκεί ψηλά για κάποιο μικρό διάστημα είχε την στρούγκα του ο Δημητρακάνης (Αλούπης). Μόλις είδα την στρούγκα είχα την εντύπωση οτι κάποια στιγμή θα ακούσω και τα κουδούνια. Μάταια όμως, όλα ήταν σιωπηλά. Απόλυτη σιωπή. Ούτε ο Χιωτοσπύρος, ούτε ο Καραμητρόγιαννος, ούτε ο Βελενζτοθόδωρος ήταν εκεί, αλλά κάπου στο βάθος άκουσα κουδούνια. Προχωρήσαμε με τον Γιάννη και τον Σπύρο. Στο βάθος κάτω από τα πόδια μας, αφού δεξιά έστεκε περήφανα η Πριόνα και αριστερά οι Σούφλες, είδαμε τα πρόβατα, τα τελευταία που έμειναν στην σύγχρονη εποχή μας. Ήταν του Κατσαρού και του Μαυραγάνη. Είμασταν ικανοποιημένοι γιατί ακόμη υπάρχει κάτι που να μας θυμίζει το όμορφο και μακρινό παρελθόν.

Είχα ακούσει πολλά για τον Κάρκανο (βαθιά τρύπα μέσα στα βράχια) και έτσι όταν είδα ένα σχίσμα θεώρησα ότι είναι ο περίφημος Κάρκανος. Εκείνη την στιγμή, ο Γιάννης φώναξε στον Βαγγέλη, που ακολουθούσε με το μικρό του γιό τον Περικλή, αν ήταν εκεί ο Κάρκανος, αλλά ο Βαγγέλης που ανεβαίνει κάθε χρόνο και γνώριζε που είναι, ήρθε και μας οδήγησε στο σωστό μέρος. Πράγματι είναι σημείο που δύσκολα θα βρείς αν δεν το γνωρίζεις. Είδα τον Βαγγέλη να σκύβει και γεμάτος χαρά να μου λέει οτι είχε χιόνι μέσα.

Κατόπιν όλοι μπήκαμε μέσα και πιάσαμε Αύγουστο μήνα το χιόνι που είχε συσσωρευτεί από το χειμώνα. Νιώθαμε όλοι εκστασιασμένοι από το περιβάλλον και οι σκέψεις μου άρχιζαν να γυρίζουν σα μηχανή του χρόνου στο παρελθόν τότε που άκουγα πως πολλοί χωριανοί μας όπως και Αρτοτινοί έφευγαν πολλές φορές και νύχτα ακόμη για να φέρουν χιόνι και να το χρησιμοποιήσουν στις ασθένειες (σκωληκοειδίτιδα, τυφοειδής πυρετός κ.τ.λ.) και να σώσουν τους ανθρώπους τους. Βλέπατε η ζωή και η τεχνολογία δεν παρείχαν τότε ούτε τα πιό απλά σήμερα αγαθά που μπορούν να σώσουν έναν άνθρωπο. Έτσι οι προγόνοι μας κατέφευγαν στην φύση που πάντα απλόχερα μας βοηθούσε και μας βοηθά.

Είχα ακούσει πολλές ιστορίες για χωριανούς μας σχετικά με τον Κάρκανο, όπως η Αναγνώσταινα που ανέβηκε βράδυ στον Κάρκανο για να φέρει το πολυπόθητο χιόνι για να βοηθήσει κάποιο συγγενή της. Παρόμοιες περιπτώσεις μου αφηγήθηκε η μητέρα μου για ανθρώπους από την Αρτοτίνα που ανέβαιναν στον Κάρκανο για το συγκεκριμένο σκοπό.

Ύστερα αφού ανεβήκαμε επάνω νιώθοντας τις καυτές αυγουστιάτικες αχτίδες του Ήλιου καταλάβαμε τη διαφορά της θερμοκρασίας από το εσωτερικό του Καρκάνου.

Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε σιγά-σιγά για το χωριό μας όλοι κατάκοποι μα και απόλυτα ευχαριστημένοι κάνοντας την αντίθετη διαδρομή: Παλιοκλήση, Μνήματα, Κοτρόνα, Λακώματα. Ήμασταν ικανοποιημένοι και δώσαμε μια υπόσχεση για τον επόμενο χρόνο να είμαστε εκεί μαζί με πιο πολλούς φίλους, για να γνωρίσουμε τα όμορφα Βαρδούσια.

Γι’ αυτό καλούμε όλους όσους μπορούν και ιδιαίτερα τα παιδιά, τους νέους να γνωρίσουν όλα ετούτα τα υπέροχα μέρη.
Καλούμε όμως και τις αρμόδιες αρχές να φροντίσουν για τα περίφημα μονοπάτια όπου υπάρχουν μελέτες και προγράμματα αλλά παραμένουν ερμητικά κλειστά στα συρτάρια τους και μόνο κάποιες αναφορές γίνονται στα διάφορα συνέδρια γι’ αυτό τους καλούμε να δώσουν λίγη προσοχή και να προωθήσουν τα συγκεκριμένα προγράμματα, ώστε να γνωρίσουμε καλύτερα τα ελληνικά βουνά και ιδιαίτερα οι νέοι μας που τόσο έχουν ανάγκη.”

Υ.Γ. Ευχαριστώ για την παρέα που την αποτελούσαν: ο Μιλτιάδης, ο Βαγγέλης, ο Γιάννης, ο Σπύρος, ο Αντρέας, η Ευαγγελία, ο Ντονάτο και ο μικρός Περικλής.

Δ.Α.